Όπως αναφέρει σε ανάρτηση στην ιστοσελίδα του στο facebook, ο αντιπρόεδρος του ΠΦΣ και πρόεδρος του Φ.Σ. Αχαϊας, κ. Ανδρέας Σοφιανόπουλος, τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου, "στις 04:23 το πρωί, κατατέθηκε η αναμενόμενη τροπολογία περί ιδιοκτησιακού φαρμακείων η οποία μεταθέτει τις τελικές αποφάσεις σε κοινή υπουργική απόφαση των υπουργών οικονομικών, υγείας και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Ουσιαστικά, με τον τρόπο αυτό οι τελικές αποφάσεις θα ληφθούν το φθινόπωρο και ο φαρμακευτικός κλάδος είναι ο μόνος εκ των συμπεριλαμβανομένων της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, ο οποίος γλύτωσε τον πέλεκυ της άμεσης νομοθέτησης." Και συνεχίζει, επισημαίνοντας ότι:
Έχει κατατεθεί εκ μέρους του προεδρείου του ΠΦΣ ήδη εναλλακτική πρόταση προς την κυβέρνηση, για την οποία υπάρχει συμφωνία και μεταξύ κυβέρνησης αλλά και αξιωματικής αντιπολίτευσης, και η οποία θα προωθηθεί και προς τους θεσμούς, οι οποίοι αρχικώς την αντιμετωπίζουν θετικά. Πρόκειται για το περίφημο ιδιοκτησιακό μοντέλο της Γερμανίας, το οποίο διατηρεί το 51% στον φαρμακοποιό και λεπτομέρειες του οποίου θα εξηγηθούν αναλυτικά σε ερχόμενη Γ.Σ. μας.
Ο κλάδος πρέπει να γνωρίζει ότι η παράταση αυτή επετεύχθη κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή και οφείλετε αποκλειστικά στον πρόεδρο του ΠΦΣ, ο οποίος μόνος του επί 20 ώρες χθες, στη βουλή και στα υπουργεία, έκανε απίστευτο αγώνα προκειμένου να γλυτώσουμε το νομοθέτημα το οποίο υπήρχε έτοιμο στην αιτιολογική έκθεση που βρισκόταν στο ηλεκτρονικό αρχείο της βουλής. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη αυτή έκθεση, το πτυχίο της φαρμακευτικής δεν αποτελούσε προϋπόθεση ιδιοκτησίας φαρμακείου, παρά μόνο υπαλληλική σχέση μεταξύ φαρμακοποιού και επιχειρηματία ιδιοκτήτη.
Με τη ρύθμιση αυτή, αν γινόταν πράξη, προβλεπόταν και απελευθέρωση χορήγησης μη συνταγογραφούμενων από οποιονδήποτε μη φαρμακοποιό, άνοιγε άμεσα θέμα σταθερής λιανικής τιμής στα συνταγογραφούμενα φάρμακα, ενώ προκρινόταν ρητώς η δημιουργία φαρμακείων αλυσίδων. Άμεση συνέπεια, αν λειτουργούσε η ρύθμιση αυτή, θα ήταν η πλήρης απορύθμιση της φαρμακευτικής αγοράς, το λουκέτο τουλάχιστον των 8 στα 10 από τα υπάρχοντα φαρμακεία, η κατάργηση της συλλογικής σύμβασης με τον ΕΟΠΥΥ και η πλήρη διάλυση των φαρμακευτικών συλλόγων. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες φαρμακοποιοί με ατομική ιδιοκτησία φαρμακείου θα είχαν να αντιμετωπίσουν πολυεθνικούς κολοσσούς και συμφέροντα αδιανόητου οικονομικού διαμετρήματος. Η ανεργία δε των υπολοίπων, καθώς και του υπαλληλικού τους προσωπικού, θα πρέπει να θεωρείτο δεδομένη. Βαριές συνέπειες φυσικά, θα πλήρωνε και το συνεταιριστικό χονδρεμπορικό κεφάλαιο για ιδιοκτήτες και εργαζόμενους, όπως και οι ιδιωτικές φαρμακαποθήκες.
